8. Good luck, bro.

Wiem, że dedykacje są tu za często, jednak nie mogę nie zadedykować rozdziału Malffużonie (pomijając już to, że inna opcja wstawienia tego nie wchodziła w grę...). So. 

Ten rozdział dedykuję osobie, która:

- jest największą fanką Michaela, jaką znam;

- "ma vibrato, którego nie ogarnia";

- pisze opowiadanie, na które nie sposób nie zajrzeć;

- jest tu ze mną prawie od początku;

- mieszka bardzo, bardzo daleko ode mnie;

- siedzi na asku akurat wtedy, gdy jej odpisuję;

- pierwsze opowiadanie napisała o liściu, który podróżował po świecie;

- Czekała na drugą część rozdziału od dawma;

- nieczęsto pamięta o tym, że jest cudem i zawsze są osoby, którym na niej zależy.

Gify z Mike'm speszyl for ju.

***

Siedzieliśmy tu już godzinę, próbując dopracować nową piosenkę. Przyznam, że pierwszy raz szło nam to tak opornie. Sytuacji nie poprawiał nawet klimatyczny półmrok, jaki - mimo dwóch żarówek oraz niewielkich szpar pomiędzy roletami, w których świetle wirowały drobiny kurzu - utrzymywał się tu od zawsze, poniekąd nastrajając nas do tworzenia. Przychodziliśmy tu często - nie tylko wtedy, gdy nagrywaliśmy nowy singiel, ale też w momentach, gdy dopiero zaczynaliśmy pracę nad utworem - co w znacznej mierze ułatwił nam Marty, dając nam dodatkowe klucze.
Zawsze uwielbiałem atmosferę studia nagrań.

- I raz, i dwa, i trzy - liczyłem, założywszy pasek od gitary. Szarpnąłem struny. Kilka akordów na wstęp... - Today I feel like running naked through your street, because I wanna see you, wanna see you, ooh...
- Nie. Coś mi tu nie pasuje - przerwał Riker. - To powinno być bardziej optymistyczne.
- Może zagrajmy F w durze, a nie w molu? - zaproponował Rocky, kreśląc coś na kartce z tekstem.
- Spróbujmy. - Ratliff zaczął wybijać rytm.
- Today I feel like running naked through your street, because I wanna see you, wanna see you, ooh...
- Nie, dalej mi nie pasuje - mruknął Riker, drapiąc się po głowie. - Musimy coś zmienić, tylko nie wiem czy tekst, czy melodię, czy to i to.
- Wszystko się psuje od "because I wanna..." - zauważyła Rydel, grając na klawiszach pojedyncze dźwięki. - Widzicie? To musi być... inne.
Przez chwilę milczeliśmy, szukając w głowach odpowiedniej wersji piosenki. Tym razem Rocky postanowił stworzyć coś na wzór Beatelsów, jednak - wbrew pozorom - nie było to takie proste. Rikerowi zależało na zachowaniu pewnego schematu, przez co nasza inwencja twórcza była lekko zahamowana. W ciągu trzech godzin, które spędziliśmy nad tym utworem, stworzyliśmy tylko pierwszą linijkę zwrotki, refren i jako taki bridge, który i tak trzeba jeszcze dopracować.
Próbując się skupić, zacząłem grać na gitarze losowe dźwięki w obrębie głównej melodii, jaką teoretycznie mieliśmy. Kątem oka zauważyłem, że pozostali również coś wystukiwali lub brzdąkali, robiąc przy tym lekki harmider.
Nagle usłyszałem dźwięk pękającej gumy balonowej.
- No co? - Ratliff lekko uderzył pałeczkami o talerze. - Limonkowa jest bardzo inspirująca.
- Masz gumę? Nic nie mówiłeś - odezwał się Rocky, wyciągając dłoń w stronę Ella.
- I dobrze robiłem - mruknął szatyn, rzucając w jego stronę dwa listki.
Odłożyłem gitarę na stojak i sięgnąłem ręką po butelkę wody. Chwilę później Riker i Rocky schowali instrumenty do futerałów, podczas gdy Ellington zaczął przykrywać perkusję cienkim materiałem, chroniącym ją przed zakurzeniem. Koniec próby.
- To co? - Delly położyła rękę na biodrze, zasunąwszy pokrowiec na keyboard. - Idziemy do domu?
- Obudzić Gabriele? - mruknął Rocky, spoglądając na zegarek. - Impreza się dopiero zaczyna.
- O czymś nie wiem? Jaka impreza? - Wyciągnąłem klucze z kieszeni.
- Każda. - Wzruszył ramionami, zamykając drzwi sali.
- Ej, a tak w ogóle to co z Gabriele? – wymamrotał Ellington, wypychając policzki gumą do żucia.
- Jestem za, dawno tam nie byliśmy w charakterze gości. - Delly pstryknęła włącznik światła. - Który klub? Dancãr?
- Joey's Night jest lepszy - wtrącił Riker, zbiegając po schodach.
- Hej, pytam się, co z Gabriele?
- Więc ustalone. - Przekręciłem klucz w drzwiach.
- R5family! – krzyknął gwałtownie Ratliff.
Momentalnie ucichliśmy, rozglądając się dookoła. Kto? Gdzie? Przecież nikt nie wie. Miał nie wiedzieć.
Nagle coś zauważyłem za samochodem. Za nim mignął cień. Zaczął drżeć. Już, już idzie…
- No, wreszcie się zamknęliście. – Ell pęknął limonkowego balona. – Patrz, Riker, wiewiórka przebiegła z tyłu auta…
- Co? - Spojrzałem na szatyna, odgarniając włosy z oczu. – WIEWIÓRKA?
- Tak myślę, chociaż wyglądało to trochę jak bóbr... A nie, to jednak wiewiórka. Ma ogon. – Oparł się o samochód. Rocky odblokował auto. – Pytam się was po raz dziesiąty: co z Gabriele?
- Co cię to tak interesuje? – mruknął Riker, otwierając przednie drzwi samochodu. – Śpi. Usnęła chwilę po tym, jak cztery godziny temu poszedłeś pożegnać się z RyRym, a potem wróciłeś do siebie.
Usiadłem na tylnym siedzeniu, kładąc torebkę Rydel na jej kolana.
- Szkoda. Zabralibyśmy ją ze sobą – wzruszył ramionami, rozpychając się na fotelu. – To co? Kierunek: Joey’s Night!
Ignorując Ratliffa, wziąłem przykład z siostry i wyciągnąłem iPhone'a z kieszeni. Dawno nie wchodziłem na twittera.
Calum, Calum, Raini, Calum, Raini, Raini, Ryland... Ryland? Wysłał go pół godziny temu.

"Zaraz lecę do Miami. Życzcie mi powodzenia! @marklynchr5"

Nie wiem czemu, ale, czytając to, przeszła przez moje ciało szybka fala zazdrości, po której od razu pojawiły się wyrzuty sumienia. Oddałem życiową szansę osobie, której to nawet nie interesuje.
Nerwowo zagryzłem wargę.

"Powodzenia, bracie! @rylandr5"

***

Ośrodek Leczenia Psychiatrycznego stał na obrzeżach Los Angeles. Ponadpięćdziesięcioletni budynek otoczony krzywym i wyłamanym w niektórych miejscach płotem znajdował się niemal w centrum gęstego lasu. Prowadziła do niego tylko boczna droga, ciągnąca się od biegnącej obok LA obwodnicy do wysokiej bramy przeplatanej drutem kolczastym. Przez niewielkie w niej szpary widać było odrapany tynk wokół zakratowanych okien, za którymi powiewały na wyimaginowanym wietrze białe firanki. Szpital już od kilkunastu lat był opuszczony, tylko rój dzikich pszczół wciąż zamieszkiwał ul w starym skrzydle budynku. Jedynymi znakami świadczącymi o dawnej obecności pacjentów były porozrzucane w pralni brudne kaftany bezpieczeństwa, ogólny bałagan w większości pokojów oraz nierzadko plamy krwi na odrapanych paznokciami ścianach. Trzy względnie czyste pomieszczenia mieściły kilka starych, jednak nadal działających urządzeń medycznych przykrytych grubą warstwą kurzu.
Woń wypalonego papierosa wypełniała ciasną klitkę w nowym skrzydle, mieszając się z aromatem świeżo zaparzonej kawy oraz specyficznym zapachem szpitala. Brunet rzucił niedopałek na wyczyszczone płytki, przydeptując go obcasem czarnych butów.
- Jesteś idiotą, Jackson - mruknął, stukając kościstymi palcami w blat brudnego stolika.
- Uważaj na słowa, szczeniaku. - Szatyn postawił na stoliku dwa pełne po brzegi kubki, nieznacznie rozlewając ich zawartość. - Gdyby nie ja, twój interes byłby martwy. - Usiadł na krześle.
- Przez twoją głupotę właśnie taki jest - warknął, biorąc duży łyk kawy. - Ohyda - skrzywił się. - Nie zapominaj, dziadku, że to ja - podkreślił - dostanę kasę jako lekarz.. i nie muszę się nią z tobą dzielić! - krzyknął, uderzając ręką w stół.
Kubki podskoczyły.
- A to niby ja kazałem jej wstrzyknąć taką a nie inną dawkę klabaxu, szanowny panie doktorze?! - wrzasnął szatyn, kopiąc nogę od stołu. - I może ja kazałem porwać tę laskę, bo potrzebowałem forsy na zapłacenie przegranego zakładu?!
- Milcz!
Gorąca ciecz popłynęła małym strumykiem wzdłuż odrapanej nogi stołu, kapiąc na wyczyszczone buty młodego lekarza. Jackson gwałtownie wstał.
- Że co?!
- Milcz! - zapiszczał młody i, podrywając się z miejsca, złapał szatyna za kołnierz.
Przez chwilę stali nieruchomo, intensywnie patrząc w swoje oczy. Jackson mimowolnie zgiął dłonie w pięści.
W końcu brunet drgnął; powoli cofnął rękę, siadając z powrotem na krześle.
- Po pierwsze: to nie był klabax, ośle - powiedział powoli, starając się zachować spokojny ton. Zrobiwszy dwa głębokie wdechy, kontynuował. - Klabax to antybiotyk. Podałem jej... - zawiesił głos. - Lepiej, żebyś nie wiedział.
Jackson zmrużył oczy.
- Po drugie... - Lekarz chrząknął i spojrzał wymownie na szatyna; milczał. - Po drugie - powtórzył, widząc drwiący uśmiech mężczyzny - dziewczyna nam zwiała, rozumiesz?
- Ciekawe dlaczego... - mruknął pod nosem Jackson.
- Nie zaczynaj znowu, dziadku - warknął poirytowany. - Musimy ją znaleźć jak najszybciej, inaczej koniec z interesem.
- Nie łatwiej będzie znaleźć nową laskę?
- Taką, która nie jest amerykanką, nie ma dokumentów i ma przygotowanie narządy na sprzedaż? - Zaczął wyliczać na palcach. - Powodzenia w szukaniu - fuknął, zakładając nogę na nogę.
- To niby gdzie ją znajdziesz, co? Ostatni raz widzieliśmy ją, jak biegła w stronę Annelise Cafe. Potem ślad się urwał.
- Ślad się urwał... - powtórzył zamyślony, stukając palcami o blat stołu. - Rzeczywiście, w pewnym momencie czerwone plamy przestały się pojawiać... Co było potem?
Szatyn przeczesał ręką włosy.
- Potem prawie umarliśmy, bo ten blond-idiota chciał nas przejechać. - Wydął usta.
Lekarz przymknął oczy.
- Blond-idiota...- mruknął niewyraźnie, jakby w letargu. - On ma coś z tym wspólnego...
Nie dokończył; wesołe dźwięki z telefonu stacjonarnego wypełniły całą klitkę.
Lekarz podskoczył.
- No odbierz to, idioto - skinął na Jacksona.
Szatyn fuknął, jednak posłusznie podszedł do aparatu.
- Halo?... Dzień dobry, panie dyrektorze. - Jackson momentalnie zbladł.
- Dyrektor? - Mężczyzna skinął głową. - Choroba jasna!
- Przy telefonie... eee... Morrison. - Spojrzał zmieszany na lekarza. - James Morrison... Kto? Sekretarz doktora...
- Martina - syknął. - Martina Manna.
- ... Doktora... - Zakrył słuchawkę. - Że niby jak?
- Martina Manna - powtórzył zniecierpliwiony.
- Martina jak?
- Manna!
- Dalej nie wiem. - Pokręcił głową i przyłożył słuchawkę do ucha. - Halo?... Tak, przepraszam... Więc, jak mówiłem, jestem sekretarzem pana doktora Martina... ee... Malwu...
- Co?! - Lekarz poderwał się z miejsca. - Jaki Malwu, kretynie?
- Słucham?... Nie, to tylko chory psychicznie... ee... Mój brat. Właśnie. Proszę się nie nie przejmować... Mhm... Chce pan rozmawiać z panem doktorem?
- Oddawaj to, cioto. - Lekarz wyrwał Jacksonowi słuchawkę. - Tak? Martin... - zawahał się - Malwu przy telefonie... Tak, wiem, że mój sekretarz jest taki, a nie inny... Przepraszam... Tak? Kur... Znaczy, koniecznie na za tydzień?... Można by jednak... Zaklinam, doprawdy... Dobrze. Dwa tygodnie... Tak, serce na pewno. Coś jeszcze?... Dobrze... Dobrze, do widzenia.
Brunet drżącą ręką odłożył słuchawkę na miejsce. Kurczowo złapał się szafki, ledwo utrzymując równowagę.
- Daryl... Mamy problem - powiedział niemrawo.
- Co znowu, Peter? - odparł, a widząc zdziwione spojrzenie lekarza, dodał szybko: - No co? Ty pierwszy odezwałeś się do mnie po imieniu.
- Daryl... - westchnął, opierając się o mebel. - Dwa tygodnie. Rozumiesz?
Jackson pokiwał głową.
Nie odpowiedział.

***

Hej, żyjecie jeszcze? C':

Nie bardzo wiem, co mogę wam napisać po ponad miesięcznej nieobecności... Także wybaczcie, ale notka nie będzie zbyt długa. 

Wreszcie zaczyna się coś dziać. Cieszycie się? 

Z racji, że już zaczęły mi się ferie, mam zamiar nadrobić komentarze u was, także don't worry. ;)

Mam nadzieję, że kolejny rozdział pojawi się jeszcze w lutym, ale nic nie obiecuję. 

To co? Do zobaczenia wkrótce :) 

~Yeaew

PS. Mam pewne problemy z czcionką i stylem tekstu w tym rozdziale. Postaram się to jak najszybciej naprawić.