7. Today is 7th.

Dedykacja dla Jane. Musimy wreszcie ogarnąć nasz projekt.

     Po dłuższej chwili, podczas której wspinałem się na piętro, stwierdziłem, że przesadzam. Owszem, zaciekawiło mnie to, co powiedziała - a właściwie chciała powiedzieć - Gabriele, ale chyba  nie było w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę fakt, że jej prawie wcale nie znam.
     Nie, poprawka: ja jej, poza imieniem i pochodzeniem, wcale nie znam.

    Rzuciłem szlafrok na moje łóżko, po czym tylko w różowych bokserkach stanąłem przed szafą. Nigdy nie miałem problemu z wyborem ubrania i to nie tylko dlatego, że nie jestem dziewczyną. Jeśli jestem na planie, to o mój strój, a nawet częściowo i o włosy, troszczy się grupa kostiumografów, natomiast podczas tych niewielu dni, kiedy sam muszę interesować się swoim ubiorem, wybieram jakiś komplet z zestawów, które, uporządkowane w szafie, czekają tylko na użycie.
Wyciągnąłem wytarte jeansy i szary t-shirt z nadrukiem, który przedstawiał jakieś europejskie miasto - pamiętam, że Rydel wcisnęła mi go na zakupach podczas LouderTour. Od kiedy mam tę koszulkę, nie założyłem jej ani razu. Nie miałem takiej potrzeby, a poza tym nieszczególnie mi się podobała - chociaż Delly sądzi, że dobrze na mnie leży.
     Szybko zapiąłem suwak spodni, wrzuciłem do kieszeni telefon i w biegu, schodząc co drugi schodek, założyłem t-shirt. Przy każdym moim kroku czułem ból w okolicach lewej części miednicy, ale go zignorowałem - za trzy tygodnie mam Austina i Ally. Według Gabrie do czasu nagrywania przestanie mnie boleć, jeśli w ogóle będzie to trwać dwa tygodnie. Swoją drogą, jakim cudem ona to pamięta? 

     - Dzięki... Rydel, tak? - usłyszałem głos Gabriele. Po chwili zobaczyłem, jak związywała włosy w grubego kucyka, rozmawiając przy tym z moją siostrą.

    - Tak - zaśmiała się, wrzucając poplamione, zwinięte w kulkę dresy do kosza z brudnymi ubraniami. - Albo Delly. Do wyboru, do koloru. Chociaż ja wolę tę drugą wersję.

    - Okej, Delly. - Przybiły sobie piątkę.

    - Czuję, że znajdziemy wspólny język... Nie, my już to zrobiłyśmy - zachichotała Rydel, której, nieco mniej pewnie, ale z podobną radością, zawtórowała szatynka.

    Miałem wrażenie, że Gabriele zachowuje się swobodniej w towarzystwie jedynej przedstawicielki płci pięknej naszego pokolenia w tej rodzinie; jest bardziej spontaniczna i otwarta, chociaż nadal jakaś...  nieswoja. Momentami nie mogła się opanować i tak mocno przegryzała dolną wargę, że bałem się, że za chwilę na niej ujrzę czerwone kropelki krwi.

     - A ty co się gapisz? - Delly założyła swój jasny kosmyk za ucho. Polka momentalnie się spięła, chociaż starała się tego nie okazywać. 

     - Ja? Podziwiam bluzkę Gabrie - powiedziałem szybko, zdając sobie sprawę, że to chyba najsłabsza wymówka, na jaką obecnie mnie stać. - Fajnie wyglądasz... wyglądacie - dodałem, chcąc wybrnąć z sytuacji, w jakiej się znalazłem. Dopiero teraz przyjrzałem się obecnemu ubraniu Gabrie.

     Szatynka miała na sobie luźny, fioletowy t-shirt z jakąś nadrukowaną postacią oraz czarne dresy ze znakiem firmowym ulubionego sklepu Delly.

     - Hm? - Rydel uniosła brew do góry. - Weź Gabriele i chodź do jadalni. Aha, i fajna bluzka - rzuciła jeszcze i odwróciła się twarzą do drzwi.

      Posłuszny Rydel jak nigdy przedtem, podniosłem lekko drżącą Gabrie, po czym, idąc obok siostry, skierowałem się w stronę reszty rodziny i Ratliffa. 

      Oprócz całkiem sporej czerwonej plamy na obrusie, która już lekko wyblakła, nic nie przypominało o wcześniejszej katastrofie. Rodzina siedziała cicho, co chwilę zerkając na mnie i dziewczyny. Po dłuższej chwili, trwającej mniej więcej tyle, co posmarowanie dwóch bułek nutellą, Rydel nie wytrzymała.

      - Co tak patrzycie? - zapytała, gryząc w międzyczasie kanapkę.

     - Słyszałem, że macie nową piosenkę - odezwał się tata, zignorowawszy słowa mojej siostry.

     - Prawie - odpowiedział niewyraźnie Rocky, przełykając kęs chleba. - Brakuje nam jeszcze melodii i podziału tekstu.

      - I reszty - dopowiedział Riker, smarując bułkę. Po chwili wcisnął ją całą do ust. 

      - Po śniadaniu będę myśleć nad melodią i tytułem - dodałem.

      - Coś tam wymyślicie. - Ryland wzruszył ramionami. - Dacie radę, w przeciwieństwie do mnie. Ja jeszcze całego tekstu się nie nauczyłem do mojej roli w "CSI".

      - Kiedy jedziesz do Miami? - zapytałem, oblizując pobrudzone w czekoladzie usta. - Hm, dobre.

      - Wiesz, że wszystkie "CSI" nagrywane są w LA? - odpowiedział pytaniem.

     - "CSI" to nie "Austin i Ally". Następnym razem czytaj uważniej pierwsze strony scenariusza. - Wywrócił oczami. - A tak w ogóle to kiedy zaczynacie?

      - Ósmego października rano - najpóźniej. Lepiej być wcześniej. - Opróżnił swoją szklankę z sokiem. - A co?

       - Dziś jest siódmy - zauważyła trzeźwo Rydel, nalewając wody do jej ulubionego kubka. 

       Zdziwieni spojrzeliśmy na ciemnowłosego, który gwałtownie wstał.

       - Co? 

       - Co? - Powtórzyliśmy mimowolnie, obserwując młodego. 

        - Przecież...

       - Ryland! - jęknęła mama. - Jakim cudem? Jak mogłeś zapomnieć? - Brat już otworzył usta, jednak nasza rodzicielka mu przerwała. - Zmykaj się pakować. Już.

       Posłuszny RyRy truchtem pobiegł na górę, nie słysząc - na szczęście - naszych chichotów.

       - Jak można być takim... - Rocky, widząc groźny wzrok mamy, przerwał na chwilę, rzekomo szukając odpowiedniego słowa. - ... takim kimś, kto jest mniej ogarnięty od Rossa? 

       - Hej! - zacząłem, jednak brat mi przerwał.

       - A może ja wylałem kompot Gabrie, co? - Rocky z tryumfalnym uśmieszkiem spojrzał na mnie, a potem na szatynkę, która, usłyszawszy swoje imię, odwróciła się w jego stronę, mrugając jasnozielonymi oczami. 

       Fuknąłem.

       - Dobra, spokój - powiedziała rozbawiona mama, mrugając do mnie. Niepozornie pokręciłem głową. - Mark, sprawdzisz loty? Może akurat ktoś zrezygnuje. Przydałoby się - dodała ciszej. 

       Tata wstał od stołu, wyciągając z kieszeni iPhone'a, po czym skierował się do salonu. Jak na zawołanie wszyscy - nie licząc Gabrie i zapychającego się biszkoptami Ellingtona - zrobiliśmy to samo. Mruknąwszy pod nosem coś w stylu podziękowań, zaczęliśmy iść każdy w inną stronę. Już przekroczyłem próg pokoju, gdy usłyszałem głos mamy.

       - Gdzie idziesz? - Odwróciłem się.

       - Chciałem iść na górę. Co chcesz? 

       - Chodź, pomożesz mi sprzątać. 

       Niechętnie wróciłem do stołu i zacząłem zbierać brudne talerze, ignorując kłębiące się niecenzuralne myśli w mojej głowie. Podczas mojego kilkunastoletniego życia nauczyłem się, że warto słuchać mojej rodzicielki, nawet w takich błahych sprawach jak ta. Domyślałem się, że nie bez powodu chciała, bym niósł teraz stos naczyń do zmywarki - nie zwracałbym na to większej uwagi, gdyby nie to, że za każdym razem mówiła wtedy do mnie coś ważnego, a niekoniecznie wesołego, lub informowała mnie, na przykład, o śmierci chomika Chrisa - jak zrobiła to dziesięć lat temu, gdy Rydel przyszła na obiad z wełnianym, miniaturowym szaliczkiem w ręce dla niego, pytając nas, czy go gdzieś widzieliśmy. Gdy zjedliśmy posiłek, mama kazała mnie posprzątać. Wtedy właśnie zabroniła mi mówić siostrze, że Chris zginął śmiercią tragiczną w toalecie. Pamiętam, że wywołało to u mnie niemałe emocje.

       Otworzyłem zmywarkę i włożyłem do niej część naczyń. Chciałem wrócić się po kolejne, gdy usłyszałem, jak mama rozmawia z Gabriele. Już miałem przerwać prywatną konwersację mojej rodzicielki, gdy usłyszałem fragment piosenki "The Script", który ustawiłem jako dźwięk przychodzących SMS-ów. 

       Wyjąłem telefon.

       "Od: RyRy

Nie chce mi się do ciebie krzyczeć, więc gdzie są moje słuchawki? W mojej połowie pokoju ich nie ma, a w twojej bałbym się ruszyć cokolwiek nawet patykiem."

       Wypuściłem powietrze ze świstem, uśmiechając się pobłażliwie pod nosem. Niech się nie łudzi, że mu odpiszę.

       Schowałem telefon z powrotem, gdy przyszła mama z margaryną i nutellą w rękach. 

       - Musimy porozmawiać, Ross. - Schowała produkty do lodówki. 

       - Domyśliłem się. Przypadek chomika Chrisa nie daje się wymazać z pamięci - mruknąłem, idąc za mamą po resztę rzeczy na stole. Zauważyłem, że Gabrie już nie było.

       - Kąpie się - usłyszałem mamę. Przyznam, że umie czytać w myślach.

       - Nie potrzebuje twojej pomocy? - zapytałem, zbierając puste lub prawie puste kubki w ręce.

       - Uważa, że nie. Nie chcę się wtrącać, nie znam jej zbyt dobrze.

       Zaniosłem kubki do zmywarki, po czym wróciłem do jadalni.

       - O czym chciałaś więc rozmawiać? - zapytałem, wracając do głównego tematu.

       - Co z jej pobytem u nas? - Spojrzała na mnie. 

       - Sam chciałbym wiedzieć. 

       - Nie mówiła nic o rodzicach czy rodzinie? 

       - Nawet o swoim wieku. - Wziąłem dzbanki z kompotem do rąk, podczas gdy moja rodzicielka szukała w szafce czystego obrusa.

       Mama westchnęła.

       - Jak tylko się umyje, musimy z nią porozmawiać - usłyszałem, stawiając dzbanki na blacie w kuchni. Po chwili w pomieszczeniu pojawiła się i rodzicielka.

       - Nie może z nami zostać. Ktoś się o nią martwi.
       Nagle przed oczami stanął mi obraz dwóch knypków, którzy pytali się o Gabrie zaraz po tym, jak schowałem ją w samochodzie. Nie opowiadałem o nich rodzinie i z jednej strony ubzdurałem sobie, że, póki co, nie powinienem o tym wspominać, zaś z drugiej - wiedziałem, że będę tego żałować. 

       - No nie wiem - powiedziałem wymijająco. Mama zmarszczyła brwi. - No wiesz, jest u nas od kilku dni, a do tej pory ktoś powinien się nią zainteresować.

       - Dobra, mamo, jestem już spakowany. - Ryland stanął z walizką w progu. - I tak, Ross, znalazłem te słuchawki.

       - A ja dosłownie cudem złapałem wolne miejsce do Miami - odezwał się tata, wchodząc do kuchni. - Nie pytajcie - dodał, widząc nasze zdziwione spojrzenia.

***

Cześć. Pamiętacie mnie jeszcze?

Wiem - nie było mnie miesiąc. Jeśli kogoś to zasmuciło - przepraszam. Jeśli nie - też przepraszam, bo będę uprzykrzać Ci moim pisaniem życie. C: Nie zamierzam odejść. :')

Taak. Nie musicie mnie zabijać.

No chyba, że za to coś, co przeczytaliście. Kompletnie nie miałam pomysłu na ten rozdział, dopiero wczoraj "wpadłam w trans" i napisałam około połowy, jeśli nie więcej. 

"Wena".

Cóż, nie bardzo wiem, co mogę napisać po takiej nieobecności, więc kończę mój wywód, a że raczej się już nie spotkamy w tym roku, życzę wszystkim Wesołych Świąt oraz Nowego Roku. :')

Trzymajcie się!

~Yeaew