3. There's no place like home.

                Cukier całkowicie rozpuścił się w gorącej herbacie, toteż wyjąłem łyżeczkę ze szklanki. Przyjemny zapach cytryny i dzikiej róży szybko rozprzestrzeniał się w powietrzu. O tak, brakowało mi tego. Czasu, kiedy nie musiałem jeść szybko, ponieważ każda sekunda przed i po koncercie była cenna. Czasu, kiedy mogłem spać nieco dłużej niż cztery do pięciu godzin. Czasu, kiedy samo siedzenie przed aromatyczną, gorącą herbatą sprawiało przyjemność. Dawno czegoś takiego nie doświadczałem.

                - Dzięki raz jeszcze, Ross – usłyszałem głos Rylanda. Ocknąłem się i wziąłem łyk napoju.
                - Nie ma za co, braciszku. Już po raz kolejny informujesz mnie o swojej wielkiej wdzięczności, wiedz jednak, że zrozumiałem za pierwszym razem. – Lekko denerwujące było ciągłe powtarzanie tych samych słów DJ’a. Nawet jeśli jego celem było zwykłe droczenie się ze mną.
                - Ja nadal nie rozumiem twojej decyzji – powiedział Riker, próbując pokroić jedną z dwóch pizz na osiem części. Szło mu to dosyć opornie.
                - Zapomniałeś, że Ross kręci za tydzień Austina i Ally. – Kawa powoli wspinała się po wewnętrznej ścianie słomki, prosto do ust Rydel. Stukając palcami raz o blat stołu, a raz o wysoką szklankę, patrzyła niecierpliwie na nieporadność lidera zespołu.
                - To było niepoważne. Kto normalny szuka aktorów kilka dni przed rozpoczęciem zdjęć? – Mama nadziewała na widelec pojedyncze warzywa z sałatki. Po chwili cała przezroczysta salaterka stała pusta; jedynie resztki śmietany, wymieszane z drobno posiekanym koprem, zalegały na dnie naczynia.
                - W takim razie chyba wcale nie powinniśmy się zgadzać na udział. – Ryland ostatecznie opróżnił szklankę, uprzednio wypełnioną Coca-Colą po brzegi. Odstawił ją z hałasem na drewniany stolik z cienkim, półprzezroczystym obrusem z dennym motywem kwiatowym.
                - Cicho – odezwał się tata, nakładając jeden z kawałków nieporadnie pokrojonej Margerity na swój talerz. – Już jest po wszystkim. Nic nie zmieniajmy.
                Nałożyłem swój kawałek na biały talerz w kolorowe, aczkolwiek delikatne wzorki. Już miałem nałożyć ketchup, gdy usłyszałem pojedyncze dźwięki, które wydobywały się z mojego telefonu. Wyciągnąłem iPhone'a. SMS od: Laura. „Hej, jak tam po trasie?”  Jak miło. „Cześć. Dobrze. Co tam u Ciebie?” – wystukałem i odłożyłem telefon w poprzednie miejsce, wyciszając go wcześniej. Sięgnąłem ręką po ketchup.
                - Ej, no co to ma być? – jęknąłem, gdy zauważyłem, że zawartość plastikowego naczynia jest pusta. Pozbawiono mnie ważnego dodatku!
                - Sorry – usłyszałem niewyraźnie z pełnych pizzy ust Rocky’ego. – Trzeba było nie zajmować się esemesowaniem z Laurą. – Puścił oczko do Ellingtona.
                - Czemu miałbym pisać akurat z nią, a nie - na przykład - z Andre? – Starałem się zakryć irytację tematem poruszanym przez prawie dwadzieścia cztery godziny na dobę. To było zabawne, ale na początku.
                -  Bo jeśli Andre coś wysyła, to do nas wszystkich. – Ratliff przyłączył się do Rocky’ego. – Poza tym ty i Laura jesteście „przyjaciółmi” – zaakcentował –  i zaraz zaczynacie kręcić „Austina i Ally”. No i jest jeszcze sprawa Raury, chociaż… ja jestem za Raią. -  Ellington i Rocky przybili sobie piątkę.
                - A ja nie wiem, czy nie jestem za Rydellington, zwłaszcza teraz – odgryzłem się i odszedłem od stołu, aby zdobyć w jakiś sposób sos pomidorowy.
                Podszedłem do baru i poprosiłem o ketchup. Nagle poczułem wibrację w prawej kieszeni spodni. „W porządku. Co powiesz na małe spotkanie ekipy? Raini i Calum będą” – przeczytałem. „Kiedy i o której?”. „Pojutrze o siedemnastej w twojej ulubionej kafejce w LA” – momentalnie uzyskałem odpowiedź. „Będę”.
                - Pana ketchup. – Młody, wysoki kelner postawił przede mną niewielki plastikowy pojemnik. Podziękowałem mu skinieniem głowy.
                „Miło będzie Cię zobaczyć. Do piątku” – odpisała Laura. Lekko się uśmiechnąłem na myśl o spotkaniu. Nie ukrywam, że przez te kilka miesięcy intensywnej pracy nieco zapomniałem o starych przyjaciołach. Zazwyczaj nie miałem czasu na obejrzenie choćby wiadomości czy też na zwykłe zlustrowanie gazety. Czasami tylko gdzieś słyszałem o Marano, która gra jakąś Amy w dramacie, ewentualnie zerkałem na twittery przyjaciół.
                Schowałem telefon i sięgnąłem po pojemnik.
                - Hej, to już nie jest zabawne – powiedziałem sam do siebie, gdy zauważyłem brak potrzebnego mi na chwilę obecną przedmiotu z cenną zawartością. Znowu ktoś skubnął mi ketchup!

***

                Podróż z Nowego Yorku do Los Angeles była potwornie długa, mimo że niewiele było przystanków czy postojów podczas całej drogi. Tak czy siak, po kilkudziesięciu godzinach w busie, spędzonych w dziewięćdziesięciu procentach na siedzeniu i przygrywaniu na gitarze, wreszcie znalazłem się w apartamencie. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej – zgadzam się z tym doskonale.
                Po dodaniu zdjęcia i odpowiedniego komentarza do niego na instagrama spojrzałem na zegarek; według niego mam jeszcze dwie godziny do spotkania z przyjaciółmi. Szacując, że jakieś trzydzieści minut zajmie mi przedarcie się przez amerykańską dżunglę do Annelise’s Cafe, zostaje mi jeszcze dużo czasu, który mogę spędzić na czymś ciekawym - na przykład na spaniu. Nie namyślając się wiele wręcz padłem na łóżko. Powoli zaczynałem myśleć, że już odzwyczaiłem się od jednej z moich ulubionych rozrywek, jednak szybko przekonałem się, że to nieprawda.
                Nagle poczułem coś wilgotnego, aczkolwiek szorstkiego na twarzy; ktoś lub coś naruszało  moją przestrzeń osobistą bez zgody właściciela.
                - Co… Lily, przestań! – jęknąłem, gdy zobaczyłem sprawcę zamieszania. Wziąłem suczkę na ręce i postawiłem na podłodze. Ta jednak wcale się nie przejęła, przeciwnie; zamerdała ogonem i szczeknęła radośnie. – Wracaj do Rydel.
                Lekko zaspany spojrzałem na wiszący na jasnozielonej ścianie duży, biały zegar z czarnymi konturami. Przez chwilę nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem.
                Wstałem z łóżka jak oparzony i od razu skierowałem się do łazienki. Przemyłem twarz letnią wodą, po czym poprawiłem włosy. Jest dobrze.
                Szybko zbiegłem po schodach i wziąłem klucze do szarej hondy.
                - Gdzie się wybierasz? – Spojrzałem na mamę.
                - Annelise’s Cafe – rzuciłem pobieżnie i nacisnąłem klamkę.
                - Tak ubrany?
                Spojrzałem na siebie; szlag!
                Mrucząc pod nosem wiele niewłaściwych słów, wróciłem do pokoju. Zrzuciłem obśliniony przez Lily t-shirt, zaś z szafy wyciągnąłem pierwszą lepszą bluzkę bez rękawów. Szybko ją założyłem, po czym zbiegłem po schodach do wyjścia.
                - Na razie – powiedziałem i zamknąłem drzwi. Z piskiem opon wyskoczyłem na, o dziwo, pustą jezdnię.
                Niestety, krótko się cieszyłem chwilową możliwością znacznego rozwinięcia prędkości. Dzieci z pieskiem, nie mogłyście przejść przez przejście kilka sekund później?
                Po kilkunastu minutach znalazłem się w centrum. Na moim zegarku już od jakiegoś czasu wskazówka wskazywała piątkę. Podjechałem na dobrze mi znany parking, po czym zatrzymałem samochód. Zablokowałem drzwi i rzuciłem klucze do jednej z dość sporych kieszeni w moich spodniach.
                Cichy dźwięk dzwoneczków, poruszających się pod wpływem otwierania drzwi, poinformował wszystkich o moim wejściu.
                - Ross! – usłyszałem tak dobrze mi znany melodyjny głos. Uśmiechnięta Laura podeszła i przytuliła mnie. – Miło cię wreszcie zobaczyć.
                - Ciebie również. – Odwzajemniłem uścisk, wdychając zapach delikatnych perfum szatynki.
                - Zapuściłeś włosy - zauważyła Laura. Odruchowo ich dotknąłem; Marano zaśmiała się. - Chodź.
               Poszedłem za Laurą do stolika.
                -  Cześć, Raini! – powiedziałem, gdy zauważyłem brunetkę. Siedziała twarzą do mnie, obok Worthy'ego. – Jak tam, Calum?
                Uścisnąłem się z pozostałymi, po czym zająłem ostatnie wolne miejsce przy stoliku, pomiędzy szatynką a ognistowłosym.
                - Zamawia pan coś? – Kelnerka z grubym notesem w ręku spojrzała na mnie wyczekująco. Kiwnąłem głową.
                - Poproszę kawę espresso. – Kobieta odeszła, a ja popatrzyłem na twarze przyjaciół. – Więc… jak wam minęło te kilka miesięcy?
                - Pracowicie, nie powiem – rzekł Calum, bawiąc się ulotką z jakiejś nowej pizzerii. – Ale i szybko. Szczególnie od kiedy się dowiedziałem o czwartym sezonie Austina&Ally – uśmiechnął się.
                - Scenariusz jest świetny – dodała Raini. – Czytałam go kilkanaście razy i nadal nie mogę się nadziwić niektórym scenom.
                - Wiecie coś więcej o zmianach, o których wspominali scenarzyści? – spytał Calum. – Prawdę mówiąc, nie mogę się już doczekać nagrywania.
                - Zmiany? Jakoś mi to umknęło – powiedziałem i wziąłem z rąk kelnerki zamówiony produkt.
                - Poważnie? – zdziwiła się Raini. – Niedawno rozmawiałam z Kevinem. Powiedział, że nadal zajmują się organizacją planów filmowych.
                - Ciekawi mnie jak zostanie przedstawiony pokój Ally – stwierdziła Laura, popijając gorący, ciemny płyn w przeźroczystym naczyniu. – Zauważyłam, że będzie w nim kilka, jeśli nie kilkanaście scen.
                - Ogólnie to dobrze, że przesunęli nagranie o te dwa tygodnie. – Calum nie dawał spokoju ulotce, która wyglądała teraz jeszcze gorzej niż wcześniej.
                - Że co proszę? Przesunięto nagrania? – zapytałem zdziwiony. Przyjaciele kiwnęli głowami.
                - Jak mogłeś nie wiedzieć? Wczoraj wieczorem Kevin wysłał SMS-y do wszystkich z planu – poinformowała mnie brunetka. Jak na zawołanie poczułem wibrację w kieszeni.
                Wyjąłem telefon i spojrzałem na wyświetlacz; SMS od: Rik. „Nie wiem jakim cudem, ale Kevin wysłał sms-a do mnie zamiast do ciebie. Następnym razem podawaj właściwe numery”.
                - Coś się stało? – zapytała Laura, lekko wychylając się w moją stronę. Rzeczywiście musiałem dziwnie wyglądać w tej chwili.
                - Tak. Zauważyłem u siebie chorobę nieogarnięcia drugiego stopnia w stanie zaawansowanym. – Schowałem iPhone’a do kieszeni. – Jak ja mogłem pomylić swój numer z numerem Rikera? – Przeczesałem włosy prawą ręką.
                - Szczerze mówiąc, to już dawno podejrzewałem u ciebie chorobę psychiczną – rzekł Calum, za co dostał kuksańca w prawe ramię. Zaśmiał się.
                - Wiecie co… - już chciałem zacząć nowy temat, gdy nagle przypomniała mi się ważna rzecz. – No nie! – jęknąłem. Teraz znam uczucie, kiedy coś ważnego przelatuje ci przed nosem.
                - Co? Ominęła cię jakaś ważna rola, na przykład w CSI: Miami? – zażartowała Raini.
                - Skąd wiesz? – Popatrzyłem na brunetkę z podziwem.
                - Nie wiem. Zgadłam. 

**********

Cały dzień poza domem. Masakra. Ale niedzielna "tradycja" zachowana.
Cóż, ocenę rozdziału pozostawię wam. Mam nadzieję, że nie jest źle.
A co do Raury.... na razie nie odpowiem. ;]